'Ik laat me wel bangmaken, maar die angst motiveert mij niet om te stoppen’

In de serie #iszijpersveilig vertellen vrouwelijke journalisten over hun ervaring met (on)veiligheid tijdens het werk.

In de eerste aflevering vertelt Eva Munnik, freelance journaliste, over haar ervaring met cyberpesten en welke impact dit heeft op haar.

'Ik kreeg te maken met bedreiging via Twitter’

‘Als freelancer schrijf ik voor magazines, werk ik op televisieredacties en schrijf ik boeken. Hiervoor werkte ik als redacteur voor landelijke omroepen en ik ben ook jarenlang verslaggever geweest voor een regionale omroep.'

‘Ik kreeg te maken met bedreiging via Twitter en per mail. Eerst heb ik bij de politie melding gemaakt van cyberpesten. Toen er vervolgens echt een dreigmail binnenkwam, heb ik aangifte gedaan. In die mail stond: “Ik zal geen enkel middel schuwen om jou te stoppen”. Dat vond ik best bedreigend. Maar de politie zei dat ze dit soort incidenten eigenlijk nooit vervolgen.'

'De politie kon niet echt iets doen'

‘Het zijn allemaal lieve nette mensen, de politie, en ze hebben alles aangehoord en genoteerd, maar ze konden niet echt iets doen. Normaal gesproken gaan ze nog wel met iemand praten die zo’n mail stuurt, maar deze persoon woonde niet in Nederland. De wijkagent belde ook nog en ik voelde wel steun en sympathie, maar concreet gebeurde er eigenlijk niks. Toen dacht ik wel “damn, waarom ben ik eigenlijk niet bevriend met een stel grote getatoeëerde biker-types?” Haha!'

‘De bedreigingen hadden niet direct te maken met mijn journalistieke werk, vond ik. Dat weerhield me er in eerste instantie van melding te doen bij PersVeilig. Uiteindelijk heb ik dat wel gedaan. Ik heb me erdoor gesteund gevoeld.'

'Ik krijg telkens terug dat het geen overtreding van hun regels betreft'

‘Misschien zou PersVeilig of de NVJ ook kunnen helpen bij het aanpakken van cyberpesten door met Twitter of Facebook te gaan praten. Twitter heb ik wel honderd keer een report gestuurd, maar ik krijgt telkens terug dat het geen overtreding van hun regels betreft. Toch vind ik dat die platforms óók verantwoordelijk zijn voor cyberpesten, en ik denk dat vrouwen online bovengemiddeld vaak het doelwit zijn.'

‘Sinds de bedreigingen voel ik me wel een beetje onveilig. Ik heb mijn naam van de voordeur gehaald, want mijn adres is met dank aan de Kamer van Koophandel makkelijk te vinden. Op Twitter heb ik mijn hele naam uit mijn bio gehaald en ik heb een soort animatieplaatje als profielfoto in plaats van een echte foto. Dat maakt het anoniemer.'

'Ik weiger me te laten intimideren'

‘Tegelijkertijd, hoe meer je mij probeert te stoppen, hoe fanatieker ik word. Wat dat betreft ben ik een hele rare. Nadat die man mij een dreigmail had gestuurd heb ik meteen een tweet erover geschreven. Ergens vind ik dat doodeng, maar ik weiger me te laten intimideren. Ik laat me wel bangmaken, maar die angst motiveert mij niet om te stoppen.’